Schody Miłosza

   

      Ostatnio nie opuszczają mnie wyrzuty sumienia, bo obiecałam sobie i czytelnikom bloga, że będę pisać również o Wilnie.  I tak ciągle żyłam z tą myślą, że czas pokazać czytelnikom Wilno jesienne, aż nadarzyła się szczególna okazja. Nie mogę nie podzielić się tą radosną nowiną. Otóż 26 września w Wilnie zostały uroczyście otwarte schody Czesława Miłosza. Nie potrafię opisać wrażeń, jakich się doznaje na stopniach tych schodów, czytając słynne strofy poety, ale uwierzcie mi na słowo, że są to
wrażenia szczególne. Pojechaliśmy w niedzielę, w piękny słoneczny ranek. Schody zwiedzaliśmy pod bicie dzwonów kościelnych, co tylko dodało uroku tej chwili.
   A więc  zapraszam na schody Czesława Miłosza.

 

  Cóż mogę dodać do zamieszczonych zdjęć? Tylko jedno, że trzeba tu być, i trzeba to widzieć.

             Jesień jest chyba najbardziej wdzięczną porą roku na przekazanie uroku starych miast. Ponieważ niemało jeszcze jest ludzi, co to maja korzenie wileńskie, chcę szczególnie dla nich pokazać niektóre zakątki jesiennegoWilna.

 

       Też mamy swoje "Monmartre". Dzielnica zwana Zarzeczem .

   A kto nie wie, jak wyglądał bruk, czyli "kocie łby", może  zajrzeć w te zaułeczki.

   Tuż przy kościele Św. Anny rośnie drzewo, ubrane przez wileńskie dziewiarki w dzianinę. No bo mamy mrożne zimy.

  A tu zaś można podziwiać i kupować wyroby lniane.

   No i skoro jest środa, to spotkajmy się u Maknety na pogawędki o robótkach i książkach.  Udziergałam "piórkowego' i zużyłam aż...90 gramów włóczki.
     A czytelniczo nic nowego, bo nadal ta sama książka, to jest Isabelle Allende "Niezgłębiony zamysł".
Książka z tych, co się nie da czytać szybko.
     

 
 
           Serdecznie pozdrawiam wszystkich tu zaglądających.