Zaczarowana dorożka?

Póki do­roż­ka do­roż­ką,
a koń ko­niem, dy­szel dy­sz­lem,
póki woda pły­nie w Wi­śle,
jak tu­taj wszy­scy je­ste­ście,
za­wsze bę­dzie w każ­dym mie­ście,
za­wsze bę­dzie choć­by jed­na,
chć­by nie wiem jaka bied­na:
ZA­CZA­RO­WA­NA DOROŻKA
ZA­CZA­RO­WA­NY DOROŻKARZ
ZA­CZA­RO­WA­NY KOŃ.
 / K.I.Gałczyński/

     

     Skoro taki tytuł, to będzie o Krakowie.  Obiecałam sobie  jak również tu zaglądającym, że opiszę moje wrażenia z ostatniej podróży do tego miasta. 

         Ale zacznę z daleka. Nie wszyscy z tych, kto trafił na ten post wiedzą, że jestem rodowitą wilnianką, dotychczas mieszkającą w jednym z najładniejszych miast świata. Ponieważ na Litwie nawet za sowietów mieliśmy polskie szkoły, oczywiście poszłam do takowej. 11 lat nauki, kiedy wszystkie przedmioty( oprócz rosyjskiego i litewskiego języków) były wykładane po polsku, oraz księgarnia literatury międzynarodowej, gdzie największym działem był z literatura polską, zrobiły swoje. A mianowicie Polska, ten kuszący mnie kraj wydawał się "rajem" na ziemi. U pracownic kiosków z prasą udawało się wyprosić, aby zostawiały pod ladą "Płomyczek", "Kobietę i życie", "Przyjaciółkę". Jakże kusił ten inny świat, inna moda, muzyka i wszystko inne. Tylko w latach osiemdziesiątych pierwszy raz  pojechałam  z mamą do rodziny, która po zesłaniu na Sybir nie wróciła na Litwę, a osiedliła się w Olsztynie. Dotychczas pamiętam euforię, która ogarnęła mnie już na dworcu kolejowym w Białymstoku, gdzie miałyśmy przesiadkę. Muzyką dla moich uszu były komunikaty, że "pociąg pośpieszny z......przy peronie...wjedzie na tor..." nadawane po polsku. A te kioski "Ruchu", gdzie było dużo kolorowych czasopism, ładnie opakowane mydełka i inne drobiazgi. U nas w kioskach była tylko prasa o osiągnięciach robotników i rolników w realizacji zadań wytyczonych przez partię. Nie muszę mówić, że zakochałam się w Polsce. Potem jeździłam co kilka lat, zwiedzałam różne miasta, Warszawę, Gdańsk, Malbork, ale moją "Mekką" pozostawał Kraków, do którego jakoś nie wiodły mnie drogi. 

       Kiedy moja ośmioletnia córka uczyła się w trzeciej klasie, dostała propozycję  udziału w wycieczce z rówieśnikami do Krakowa. Gdy poszłam do szkoły na spotkanie   rodziców z panią organizującą wyjazd usłyszałam, że są jeszcze wolne miejsca, i chętnie kogoś przyjmą, bo to obniży koszta wycieczki dla uczestników. Skorzystałam z okazji i uzgodniłam, że  pojedzie razem mój jedenastoletni syn, który zazdrościł siostrze takiej przygody. Cieszyłam się bardzo, że moim dzieciom podwinęła się taka okazja. Przy omawianiu różnych spraw związanych z wyjazdem, pani zapoznała nas z dwiema rodzicielkami, które miały towarzyszyć dzieciom w wyprawie. I powiedziała, że mile byłaby widziana jeszcze jedna osoba do pomocy przy dzieciach. Nie wierzyłam swoim uszom, ale cicho wystękałam, że ja też jeszcze nie widziałam Krakowa. "Oczywiście, niech pani jedzie"- ucieszyła się organizatorka zadowolona, że dostaje do pomocy jeszcze jedną mamę, i to nauczycielkę z zawodu. Tak zaczynała się moja przygoda z Krakowem, która trwa do dzisiaj.

        Mieliśmy cudowną podróż, dzieciarnia spisała się na medal, nawet mało mieliśmy z nimi problemów, bo czasami więcej kłopotów sprawiali dorośli. Zwiedziliśmy Wawel i dotykaliśmy dzwonu Zygmunta,w Wieliczce każde  dziecko liznęło  ścianę, aby przekonać się, że jest słona. Odwiedziliśmy Wadowice. Dzieciaków absorbowało wszystko, chcieliby wykupić wszystkie upominki w sklepikach przy zwiedzanych obiektach. Patrząc na córkę widziałam, ża zakochuje się  się w Krakowie, tak jak ja kiedyś w Polsce.

      Przed maturą w Wilnie moja Alicja już wiedziała, że z powodu wygranej w konkursie na wiedzę o Europie i Olimpiadzie polonistycznej ma zapewnione miejsce na studia w Polsce, na Uniwersytecie w Poznaniu. Nie było mowy, aby  z tego rezygnować. Ale w głębi duszy marzył się jednak Kraków. No i w końcu dopięła swego, pojechała na rozmowę z dziekanem UJ, i została studentką na Jagiellońskim. Na studia córkę odwoził ojciec, więc tym razem spotkanie z Krakowem mnie ominęło.

     Ponownie odwiedziłam miasto w 2011 roku. Nie tylko odwiedziliśmy Alicję, ale również uczestniczyliśmy w jubileuszowych imprezach Krakowskiego Centrum Ekspertyzy Sądowej. Kiedy mąż uczestniczył w konferencji, córka pokazywała mi "swój " Kraków. Uroczystości jubileuszowe odbywały się w  kopalni soli w Wieliczce, i tam też w przepięknej sali, głęboko pod ziemią, był bal z tańcami do rana.

       Następne kolejne nasze dwa przyjazdy do Krakowa były związane z odbiorem dyplomu magistra na UJ, i obroną pracy doktorskiej. 

      Studiując córka mieszkała w bursie, a potem wynajmowała mieszkania. Marzyło się własne,  urządzone według swojego gustu. I w żadnym wypadku nie na obrzeżach miasta. I stało się. Akurat na kilka miesięcy przed pandemią Alicja przeniosła się do wyremontowanego swojego lokum. Kiedy pierwszy raz odwiedziliśmy córkę w lutym 2020 roku byliśmy mile zaskoczeni, że stojąc przed jej blokiem widzimy w oddali Wawel. Pogoda nam nie bardzo sprzyjała na zwiedzanie i wówczas postanowiłam, że przyjadę do córki latem sama, i będę chodzić, i chodzić ulicami Krakowa. No i aż na dwa lata moje plany się przesunęły z powodu lockdownu. Ale w tym roku nie przegapiłam okazji i w końcu maja na cztery dni przyjechałam do Krakowa. Autokarem z Wilna do Warszawy 8 godzin, i 2,5 godziny wygodnym pociągiem do celu.

      Muszę przyznać, że teraz bardzo cieszyłam się , że córka ma mieszkanie w dzielnicy Zwierzyniec. Ma idealne miejsce na uprawianie sportu, dzielnica jest raczej spokojna, dobre połączenia komunikacyjne. Specjalnie zrobiłam zdjęcie z jednego punktu, kiedy raz fotografowałam widniejący blok, w którym mieszka Alicja, a potem po zwrocie na 180 stopni zrobiłam zdjęcie z widokiem na Wawel.

         No i mogłam chodzić i chodzić ulicami miasta, upajać się jego atmosferą, pięknymi widokami , po prostu chłonąć wszystko.

     

 

       Nie sposób ominąć Kazimierz, z jego szczególnym klimatem.

            Każdego dnia odwiedzałyśmy rynek :

      Spacerkiem  na Salwator, bo też blisko:

 

W niedzielę wyprawa do Tyńca:

 

 

   Uzgodniłyśmy z Alicją, że szkoda czasu na szykowanie obiadów w domu.  Jadałyśmy na mieście codziennie poznając różne dania bezmięsne. Szczególnie smakowały nam boczniaki, nawet spodobało mi się jedzenie wegańskie, oraz nepalskie.

     A na deser wystawy. Zwiedziłyśmy wystawę obrazów Malczewskiego:

 

Oraz Wyspiańskiego:

  Urzekła mnie architektura teatru Słowackiego:

I pomnik astronoma Kopernika:

     Dni były bardzo nasycone zwiedzaniem, dużo się chodziło, wieczorem musiałam ratować nogi robiąc okłady z lodu. Leżąc na kanapie z okładami na nogach czytałam biografię Konstantego Gałczyńskiego, była to bardzo aktualna na te dni literatura, bo też uwielbiał Kraków, jak też lubił Wilno, w którym dwa lata mieszkał i tworzył.

   

      Wracając do Wilna miałam trzy godziny na spotkanie z synem Zbyszkiem i synową Magdą. Myślałam, że zjemy razem kolację i odprowadzą mnie na dworzec. Ale znowu miła niespodzianka,bo po kolacji Magda zabrała nas do Teatru Polskiego, gdzie pracuje ( nie jest aktorką) i pokazała mi teatr od kuchni. Zwiedziłam nawet magazyny z dekoracjami, pod sceną podziwiałam najstarszy w Europie mechanizm pokręcania sceny. Obejrzałam dwie sceny, z dekoracjami na spektakle. Byłam zaskoczona widzianym. 

       Bardzo jestem zadowolona, że zdecydowałam się na ten wyjazd, bardzo dużo nowych wrażeń, i nadal chcę jeszcze do Krakowa powracać. W jesieni planujemy odwiedzić Warszawę, aby jednocześnie obejrzeć w tym teatrze jakąś sztukę, którą nam poleci Magda.
       Życzę wszystkim tu zaglądającym udanych podróży, miłych wrażeń, ciepłych letnich dni.