dzień szósty...(wojny)

       Każdego ranka budzę się z myślą, że może to jednak był tylko zły sen. Ale niepokojące reportaże z telewizji, serce rozrywające obrazki z granicy polsko - ukraińskiej szybko przywracają do realności. Niestety, wszystko się dzieje naprawdę. Nie będę dzisiaj chwalić się swoimi robótkami, ani pisać o przeczytanych książkach, chociaż momentami chwytam za druty, żeby chociaż na krótko skupić się na liczeniu oczek. Na Litwę docierają już nieliczni  uchodźcy, ale są to raczej rodziny tych, kto pracował w naszym kraju, albo czyiś krewni i koledzy. 

      W takie dni przewijają się w pamięci różne obrazki, kiedy, jak powiedziała moja córka "  dobrze dotąd żyliśmy...". We wrześniu gościliśmy na kolacji zaprzyjaźnioną rodzinę prawników z Charkowa. Bardzo mili ludzie. W trakcie kolacji uzgadnialiśmy, kiedy pojedziemy z wizytą do nich. Proponowali spotkanie w listopadzie, na co ja zareagowałam odmową, bo realnie groziły zwiększające się zagrożenia z powodu covidu, i uzgodniliśmy, że spotkamy się u nich wiosną... Tylko w piątek udało się nawiązać z nimi kontakt i usłyszeliśmy, że zostawili Charków, i jadą w góry, bo tam mają domek po rodzicach.Dzisiaj już Charków jest osaczony ze wszystkich stron.

   Na Litwie, a szczególnie na Wileńszczyźnie są też ludzie popierający Putina. Niestety, zdarzają  się swśród nich  nasi sąsiedzi, a czasami nawet krewni. Jak się tak stało? W ciągu siedemdziesięcioletniego panowania udało się w niektórych rodzinach dokonać takiego "prania mózgów", że teraz żadne argumenty do ludzi  nie trafiają. Rzeczywiście, nie w każdej rodzinie zdarzyły  się wywózki na Sybir, niektórzy za czasów Sowietów mieli takie stanowiska, że  można było kraść, i wzbogacać się  wynosząc z pracy co się da. Tacy żyli "dobrze". Stopniowo nauczyli się języka rosyjskiego, z czasem zaczęli się wstydzić polskiego i z Janów stawali się według dokumentów Iwanami, a w domu mówiło się tylko po rosyjsku. Z radia i telewizji słyszeliśmy tylko o tym, jak kapitaliści uciskają naród, i jacy jesteśmy szczęśliwi dzięki partii komunistycznej. I tak się żyło w najlepszym kraju. Aż do czasu, kiedy Związek Radziecki, kolebka "szczęścia i dobrobytu" zaczęła się rozsypywać. Ludzie się wystraszyli, że będą źle traktowani, bo nie znają języka litewskiego, bez którego dotąd obchodzili się. Oczywiście popracowały odpowiednie służby rosyjskie, które napięcie nagniatały. Jednym słowem część naszej ludności i dzisiaj wierzy, że nie ma żadnej wojny, a Putin tylko wysyła wojsko , aby ratować  ludzi mówiących po rosyjsku.

     W społeczeństwie nastąpił rozłam, rozstają się wierni przyjaciele, kłócą się między sobą krewni. Niedawno wracając ze sklepu spotkaliśmy sąsiadkę, z którą znamy się kilkadziesiąt lat. Taktownie w rozmowie omijaliśmy drażliwy temat, ponarzekaliśmy na  niedolegliwości i choroby, i  grzecznie rozstaliśmy się. Czuliśmy, że ona nie jest pewna naszych poglądów, a my jej. Tak po trochu zakrada się niedowierzanie, obawa... 

    Codziennie niepokój i ból. Nie mogę utrzymać się od płaczu patrząc na tłumy wyjeżdżających do Polski kobiet z dziećmi, wiedząc, że skoro dziecko na jakiś czas skupia swoją uwagę na nowej zabawce, to ich matka ani na chwilę nie może zapomnieć o rzeczywistości.

  Jak się czujemy  mieszkając  w Wilnie 30 km od Białorusi? Groby zaś moich rodziców i krewnych są na cmentarzu w oddaleniu zaledwie kilku kilometrów  od granicy białoruskiej. Nastroje Łukaszenki względem Litwy nie są dla nikogo tajemnicą. Nie można tego określić słowami, nie można też udawać, że nic się nie dzieje. Wiem, że musimy trwać, musimy wierzyć, że jutro będzie lepiej,,,

    Wszystkim tu zaglądającym życzę sił jak fizycznych tak i moralnych.