Wyniki kolejnego testu

         Nie miałam w szafie żadnego czarnego swetra, ale czułam, że taki posiadać muszę.  W tym celu nabyłam 14 motków czarnej włóczki "Nord" od Dropsa. Kupiłam i odłożyłam do czasu, aż zdecyduję się jakim wzorem, i jaki fason swetra będę dziergać. Chciałam znaleźć taki krój swetra, przy którym  udałoby  się ukryć pewne niedoskonałości mojej sylwetki. Wiedziałam z praktyki, że musi on mieć krój nieoblegający ciało, z rękawami kimono, czyli coś w rodzaju  nietoperza. Ale szukając  wśród opisów  dziergania takich swetrów nie zachwyciłam się żadnym, aż moteczkom włoczki zaczęły grozić odleżyny. I tak faktycznie zapomniałam o tych swoich niezrealizowanych planach, aż  niespodziewanie rozstrzygnięcie problemu przychodzi w postaci proponowanego udziału w testowaniu swetra " Open to warm"   tu   od Renaty Witkowskiej. Obejrzałam zdjęcia swetra na Renacie i zrozumiałam, że właśnie takiego potrzebuję. Mimo iż była sugerowana do projektu włóczka Air, to według wymiarów próbki mój Nord w dwie złożone nitki akurat pasował według grubości. Co do projektów Renaty, to kto z nią współpracował przy testach to wie, jak doskonale ma rozpisany krok po kroku, jak precyzyjnie obmyślone są wszystkie wykończenia, nieznającym jakichś nowych technik pomaga wskazując na pomocne filmiki. Więc bez wahania rzuciłam się w ten nurt, i zaczęło się ... Krótko ( bo nie chcę zdradzać tajników tego ciekawego projektu) - sposób wykonania jest wart, aby go wypróbować, ciekawe posunięcia autorki pobudzają adrenalinę, a końcowy efekt sprawia ogromną satysfakcję. Co do włóczki, to po blokowaniu dzianina staje się miękka i delikatna w dotyku. Niestety nie sprzyja czarny kolor zdjęciom. Ciągle brakuje na zdjęciach  tego rzeczywistego nasycenia czarnej barwy, która, uwierzcie mi na słowo, dodaje szyku. Zeszło mi 11 motków, robiłam drutami nr4. Skończyłam pracę przed świętami, a teraz bardzo często testuję go zakładając  na różne okazje.

 
   Skoro jeszcze pamiętamy świąteczną atmosferę to pochwalę się prezentami gwiazdkowymi, które sprawiły mi mnóstwo radości.  Apaszki jedwabnej faktycznie spodziewałam się, podoba mi pasuje jej kolorystyka i gatunek. Cieszę się bardzo, bardzo.

 

 

 

 

 

       Miałam skryte marzenie - bardzo chciałam mieć ceramiczną miseczkę na kłębuszki włóczkowe. Nie wiem, jak udało się te moje głęboko ukryte chęci rozszyfrować, ale w worku z prezentami znalazłam to cudo. Do tego jeszcze zrobione własnoręcznie przez miłą, kreatywną osobę, której prawda nie poznałam osobiście, ale u której zadomowiła się jedna z moich szydełkowych maskotek.
    
       Zapraszam na  relacje o przeczytanych książkach.

Jonathan Franzen "Na rozdrożu". Lata 70-te,  przedmieście Chicago, losy rozpadającej się, niby dotąd szczęśliwej rodziny pastora. Postacie nie budzące sympatii czytelnika. Autor chce pokazać, jak kruche bywają  relacje między członkami jednej rodziny, członkami wspólnoty...  Książka, która nie wywołała zachwytu, abym mogła ją polecać innym, ale nie miałam pokusy, aby ją odłożyć.

Kristin Hannah "Gdzie poniesie wiatr" . Po "Słowiku" i "Wielkiej samotności" przeczytałam też kilka słabszych książek tej autorki, które prawie rozczarowały mnie. Więc biorąc do ręki ostatnią nie spodziewałam się, że będę mile zaskoczona. Lata 30-te, Ameryka , Texas. Słyszałam o wielkiej depresji, o krachu na giełdzie, ale nie podejrzewałam, że do tego przyczyniła się też  katastrofa  ekologiczna, burze piaskowe w czasie długotrwałej suszy, erozja gleb. Miliony farmerów masowo opuszczali swoje domy i leżącą odłogiem ziemię, udawali się w miejsca, gdzie spodziewali się odnaleźć wodę, pracę i nowy dom. Większość, tak jak bohaterka, niezłomna kobieta Elsę Martinelli, nie podejrzewała, że na długo osiądą w obozach namiotowych, aby za kilkadziesiąt pensów pracować razem z małymi dziećmi pod palącym słońcem  przy zbiorach bawełny. Powieść wciąga i odrywa od rzeczywistości, momentami widziałam siebie obok opisywanych postaci. Autorka po mistrzowsku opisuje każdego z bohaterów, emocjonalne ich portrety pozwalają lepiej zrozumieć podejmowane przez nich decyzje. Książkę polecam, bo jest tego warta. 

    Lise Gardner "Samotna" i "W ukryciu" Ponieważ piszących kryminały mamy bez liku, więc jako czytelnik jestem wybredna, i po książki niektórych powtórnie już nie sięgnę bo mnie nie pociąga  ich twórczość. Najbardziej nie lubię, kiedy autor "stara się", abym poznała przestępcę na kilkudziesiątej stronicy, albo w połowie książki. Tak bywa, uwierzcie mi. Ale nie u Lisy Gardner. Autorka przekonała mnie, że będę czytała jej kolejne książki z tej serii, będę współczuła śledczemu o zagmatwanym życiorysie, będę poznawała, jakie tajemnice z przeszłości zmuszają ludzi do nieprzewidywanych wykroczeń.

    

      Wszystkim tu zaglądającym życzę, aby w tym roku wasze najskrytsze marzenia dostały się na listę stopniowych realizacji.