Przerwane milczenie

    Nie musiała być aż tak długą przerwa w pisaniu, a jednak stało się. Zawsze można siebie usprawiedliwić, że jest mnóstwo spraw do załatwienia, ale skoro nie planuję jeszcze rezygnować z blogowania, to muszę o swoich kolejnych perypetiach słów kilka napisać.
   Za ten czas i lato nas pożegnało,i jesień postraszyła krótkotrwałymi przymrozkami, i znowu od poniedziałku mamy ładne, słoneczne dni. Niby "babie lato", chociaż kalendarzowo bardzo spóźnione. Jak nauczycielom przystaje, od września już pracujemy na całego.  Cieszę się, że nie mam w tym roku nowych klas, więc nie muszę zagłębiać się w tajniki "charakterów" uczni, a raczej wiem z kim mam do czynienia i jakie są możliwości w realizacji  naszych wspólnych planów.
  Chociaż sprawdzanie kartkówek pochłania moc czasu, to jednak na robótki i czytanie muszę go sobie zarezerwować. Mam kilka prac nie pokazywanych od lata, więc kolejno zacznę się nimi chwalić.
   Na pierwszy ogień pójdzie prezent dla małej Helenki z Krakowa. Niedawno dostałam zdjęcie świadczące, że sweterek jest już noszony.Nie wiem czy pasuje tu słowo "noszony" skoro dziecku kilka miesięcy i ona jest raczej z nim  noszona

                               





































 


Mam nadzieję, że z misiaczką dziewczynka też za
 kilka miesięcy się polubi














      W połowie września , zanim rozpoczął się w naszych domach sezon grzewczy, zaczęliśmy się rozglądać za  ciepłymi  skarpetami. Bardzo chce się, aby skarpety nie tylko grzały, ale i cieszyły oko. Tak powstało kilka par nowych, na które zawsze znajdą sę jakieś chętne nóżki.

     Mam nadzieje, że tak długiej "ciszy" na blogu więcej nie będzie, bo jeszcze kilka nowych chust mam do pokazania. Plany na przyszłość wygórowane. Mam na sumieniu "wielkie wykroczenie" , bo znowu niedawno zamówiłam włóczkę na sweter i chustę, oraz nowe druty.  Bardzo dobrze mi się dzierga drutami Knit Pro Zing ( i są takie ładne, kolorowe).

 










 

     

   Przeczytało się za ten czas niemało i teraz podzielę się swoimi wrażeniami o książkach. Zacznę od   książki, która z ostatnio przeczytanych głęboko  mnie poruszyła, którą  bardzo polecam wszystkim.

 Fredrik Backman w książce "Pozdrawiam i przepraszam" opisuje normalnych ludzi i tych "dziwnych", wywołuje u czytelnika śmiech i łzy, a czasami nawet zmusza trochę się  wstydzić  za swoje myśli i poglądy. Naprawdę dobra literatura. 

     Według mojego rankingu następna pozycja będzie Roy Jacobsen "Niewidzialni". Chętnie czytam  norweska prozę i tym razem też nie zawiodłam się. Jedna mała wyspa, jedna na niej mieszkająca rodzina, kochająca swój skalisty kawałeczek świata i surowe warunki, które nie potrafią złamać tych twardych, wiernych swoim ideałom ludzi.

    Stefania Zweig "Nigdzie w Afryce". O tych, którym udało się , tak jak rodzinie adwokata z Wrocławia w przededniu wojny emigrować do Kenii.  Powieść jest biograficzną, bo Stefanie Zweig, niemiecka pisarka żydowskiego pochodzenia też emigrowała razem z rodzicami do Afryki. Zabrakło mi w tej powieści kolorytu Afryki, opisów krajobrazów. Może więcej oczekiwałam od książki, ponieważ czytałam ją znając treść z filmu.

     Katarzyna Puzyńska „ Trzydziesta pierwsza“ kolejna książka kryminał o mieszkańcach Lipowa. Sympatyczni (prawie wszyscy) miejscowi  policjanci są znowu na tropie kolejnego przestępcy...Kto lubi sięgnąć po kryminał -polecam.

         Tyle na dzisiaj. Wszystkich pozdrawiam i  życzę kolorowej jesieni i słonecznych dni.