"Pojadacz " włóczki

           Zmagając się z niewykorzystanymi zasobami   włóczki zdawałam sobie sprawę, że nigdy sobie pudeł nie opróżnię nawet o połowę, jeżeli będę i dalej dziergać nieduże rzeczy. Ubywało niteczek, ale żółwim tempem, i prawie nie dało się tych ubytków zauważyć. No,  bo ile może włóczki pochłonąć cienutka chusta, albo szal?

         Ciągle myślałam o jakimś projekcie, który zawczasu nazwałam "pojadaczem" włóczki. Aż pewnego razu w internecie natknęłam się na wzór dzierganego dywanika. Projekt był dostępnie rozpisany w języku rosyjskim, więc po przestudiowaniu doszłam do wniosku, że dam sobie  radę. Czyż można było ustać przed takim pięknem?

          

        Zaczęłam od szykowania surowca. Dużo różnych moteczków i kłębuszków połączyłam w duże kłębki, dobierając według koloru i starając się osiagnąć określoną grubość nitki roboczej. Oko cieszyło się, że włóczki ubywa .

       

 

 

       Rozpoczęłam robótkę  według opisu i po dwóch trójkątach doszłam  do wniosku, że to co widzę nie podoba mi się absolutnie. Szkoda czasu - pomyślałam, sprułam i postanowiłam robić po "swojemu".

      Widział mi się prosty dywanik prostokątny,  dziergany tylko wzorem francuskim. Ponieważ  projektantka ze mnie "żadna", więc byłam przygotowana na to, że wszystko może zakończyć się kolejnym pruciem. Trochę "pogrubiłam"  kłębki  i do roboty. Zmieniałam kolory, aby nie było monotonnie, i praca mnie pochłonęła. To, co zaczęło wyrysowywać się z pod drutów, wyglądało zachęcająco, nawet doczekałam się uznania domowników.

 

     Najbardziej cieszyło mnie to, że musiałam co rusz dokręcać  kłębki, bo gruba nitka szybko ubywała. Nitka była łączona z 5-6 , aby uzyskać odpowiednią grubość. Do kłębka wkręcało się różne resztki, które już były bez perspektyw na zużycie. 

    

      I tak powstał dywanik o wymiarach  55x95. Zupełnie inny, ale za to "mój". No i nie zawiódł jako "pojadacz"  włóczki. Jest gruby i  miły w dotyku, 

 

Pozdrawiam z Wilna, jeszcze ciągle  czekającego na wiosnę.

Honorata