Dorastałam w ciągłym przekonaniu, że Wschód jest ciągle zacofany w stosunku do Zachodu. Nam, uczniom polskich szkół, przykładem postępu, dobrobytu, kultury była oczywiście Polska, bo mieliśmy tam krewnych, kontakty i dzięki temu na prywatkach tańczyliśmy pod "Czerwone Gitary", nosiliśmy dżinsy z bazaru w Rembertowie, i wzdychaliśmy do tego "wszystkiego lepszego"... Z czasem, wyprzedziliście nas w kolejce do kapitalizmu i tak ciągle gonimy was i drepczemy z tyłu.
Wczoraj przekonałam się, że znowu ten Zachód nas sporo wyprzedza, bo już napatrzyłam się na waszych blogach na ogrody pełne kwiatów, sady swoją bielą otulające całą Polskę. Wszystko buja i kwitnie, prawie przez monitor poczułam ten zapach wiosny. A u nas... Pojechaliśmy wczoraj na swoją działkę, i znowu widzę, że mamy takie widoki, jakby u nas był dopiero początek kwietnia. Tulipany słabiutkie, marniutkie na krótkich łodyżkach, dopiero zaczynają pojedynczo kwitnąć.
Nawet forsycja, chociaż była przycinana, zbuntowała się i nie kwitnie prawie.
Czas niemiłosiernie ucieka, rok szkolny milowymi krokami zbliża się ku końcowi, a ja jeszcze nie mam pełnego kompletu maskotek. Więc po trochu dłubię szydełkiem, i mogę pokazać dwie "koleżanki misiaczki, które akurat przypadną również dwóm przyjaciółkom.
Ponieważ zaplanowana dla mnie chusta uciekła do Krakowa, to postanowiłam, że muszę mieć coś na szyję w gamie błękitów. Chciałam spróbować dziergania tak zwanego "trójkąta skandynawskiego", czyli od szerokiego boku, poprzez odejmowanie i dodawanie oczek z obu stron. Bardzo wiele projektów takich chust oglądałam, ale ponieważ chciałam tylko poznać metodę kształtowania formy takiej chusty, więc wystarczyło mi informacji zamieszczonej w filmiku klik. Autorka bardzo zachęcała do improwizacji, aby na podstawie opisu dziergać różnymi, przez siebie wybranymi pasami. Tak i zaczęłam improwizować. Nie wiem, jaki będzie wynik, ale dzierga się bardzo przyjemnie, szczególnie teraz, kiedy zbliżam się do wąskiego rogu. Dziergam z dropsowej "Flory" w trzech kolorach.
A teraz o przeczytanej książce, która wywoływała w trakcie czytania bardzo różne emocje. Chodzi o książkę laureata nagrody Nobla z 2017 roku, Kazuo Ishiguro "Nie opuszczaj mnie". Teraz, po przeczytaniu książki, zrozumiałam oświadczenie wydane w związku z nagrodą:
"W powieściach o wielkim emocjonalnym ładunku odkrywał głębię kryjącą się w naszym iluzorycznym poczuciu łączności ze światem".
Spodobał mi się styl Ishiguro. Z jednej strony niby dosyć monotonna narracja, a jednak z każdą stronicą czytelnik wkracza w bardzo tajemniczy świat bohaterów, który istnieje gdzieś "obok". Krótko o niezwykłej fabule. W zamkniętym pensjonacie, pod okiem doświadczonych pedagogów uczy się i dorasta pokolenie "klonów", które ma służyć ludziom jako dawcy organów. Powieść dołująca, ale czytać warto.
No i tyle na dzisiaj. Życzę wszystkim, i sobie też, dobrego nastroju i optymizmu mimo wszystko...
