Może jednak astronomiczna?

     We czwartek ,1 marca,  dyskutowałam z dziećmi na lekcjach,  czy jednak mimo widoków z okna mamy  wiosnę, bo niby kalendarz tego żąda, czy też  zadecyduje o jej  przyjściu  Słońce, przecinając  21 marca równik niebieski.  Zupełnie, jak w sporze Denisa Urubki z himalaistami polskimi.  Doszliśmy do wniosku, że trzeba wiośnie dać szansę, a na pewno do tego czasu się zjawi. Na dzień dzisiejszy mamy to, co mamy. Śniegu tyle, co całą zimę nie było, a i mróz  rządzi się. Ale za to widoki, że aż dech zapiera. I nie trzeba nigdzie daleko szukać pejzaży, bo wszystko co zobaczyłam z pomocą objektywu, jest w kilkunastu metrach od mojego bloku, a jodła to rośnie przy moim  balkonie.

 

     Skoro tak jest z pogodą, to musimy się ubierać  ciepło. W sam czas skończyłam dziergać  ponczo-sweter, i już wypróbowałam go w pracy. Gdyby zaczynać od minusów, to przyznaję, że chyba z 10 cm do długości prostokąta dodałabym, i miałabym obszerniejszy z przodu. Ale z innej strony, jest teraz  wystarczająco szeroki płat dzianiny z tyłu, i w sumie jestem zadowolona ze swojej roboty. 

 Na ponczo poszło 4,5 motków dropsowej alpaki, którą połączyłam z dwoma cieniuchnymi niteczkami wełny "Haapsalu". I mam rzecz ciepłą, lekką i przytulną. Na zdjęciu nie widać, iż jest to bardzo delikatny zielonoszary kolor.

 
   Na pewno nie jedno  oko dziewiarki wyłapało, że nie zrobiłam na miejscu styku ładnego ukrytego szwa, i przyznaję się, że  po prostu nie potrafiłam w danej sytuacji ładnie zamaskować  miejsce zszycia. Dlatego też autorska praca Renaty Witkowskiej została uzupełniona szydełkową plisą, która przyszyta na szwie wszystkie moje "grzechy" schowała.

   
    Nadal  uważam, że takie miseczki ze sznurka zawsze znajdą zastosowanie, i dlatego lubię je dziergać  i lubię nimi obdarowywać tych, kogo lubię. Koleżanka z pracy dostała tą właśnie, bo wyświadczyła mi pewną usługę.

 

      Żeby nie wyglądało, że zaniedbuję czytanie, to chcę się usprawiedliwić, że akurat "połknęłam" kilka książek Michaela Palmera. Po "Siostrzyczkach" zaczęłam czytać "Efekty uboczne". Nigdy tak dużo jednym ciągiem nie czytałam książek tego samego autora, a tu widzę, że uzależniłam się na dobre. Dużo czasu spędziłam razem z pacjentami i personelem medycznym w różnych  bardzo zawikłanych i często groźnych sytuacjach. Bo książki Palmera, thrillery medyczne, trzymające w napięciu, stopniowo podsuwające czytającemu  stwierdzenie, że opisywane niektóre wydarzenia  niestety  bywają w rzeczywistości. Ale już na pewno po tej czwartej z rzędu książce autora zmienię, bo od każdego uzależnienia trzeba się po trochu uwalniać.
    Serdecznie pozdrawiam wszystkich, kto tu dzisiaj "zajrzał"i dziękuję za pozostawiane komentarze, które  sprawiają mi dużo radości.  WIOSNY wszystkim nam życzę, jeżeli jeszcze nie na dworze, to niech w naszych sercach.