Nastroje przedświąteczne

       Chociaż zazwyczaj brakuje nam czasu i skarżymy się, że doby nie da się wydłużyć, to jeden dzień w tygodniu ładnie rozciągujemy aż na kilka. Chodzi oczywiście o znaną środę u Maknety.

Ktoś zdąży ze swoimi relacjami we środę, ktoś wskakuje we czwartek, a ktoś znowu uczepia się wagonu odjeżdżającego pociagu dopiero w piątek. Ale potrzebujemy tego bycia razem i nasze zawarte nowe znajomości, miłe komentarze o tym świadczą.

      Z okazji nadchodzących Świąt składam wszystkim serdeczne życzenia. Życzę, aby w waszych domach jak najdłużej żyła tradycja obchodów Świąt Wiekanocnych według polskich obyczajów. Życzę miłej, ciepłej, rodzinnej atmosfery przy każdym świątecznym stole.

       W tym tygodniu mamy już ferie wiosenne, i z tej też przyczyny organizowaliśmy uczniom dwudniową wycieczkę do Talina.  Podróż udała się pod każdym względem, i relacje z wycieczki ze zdjęciami zamieszczę w przyszłym poście, bo taką trasę zwiedzania można śmiało polecać.

         Co ze świata robótkowego? Dokończyłam sukienkę dla małej koteczki, więc można się pokazać na ludziach. Dla mnie to jest koteczka, chociaż mąż uporczywie nazywa ją "Różową panterą"

 

     Z półki książkowej będzie dzisiaj o " Genialnej przyjaciółce " Eleny Ferrante. Jest to przeurocza powieść o  dziwnej przyjaźni dwóch dziewczynek, mieszkających w biednej dzielnicy Neapolu w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku.

" Trzymałyśmy się za ręce, maszerowałyśmy jedna przy drugiej, ale ja -jak zawsze przy Lili- miałam wrażenie, jakby moja przyjaciółka szła dziesięć kroków przede mną i doskonale wiedziała, dokąd mnie prowadzi i co nas spotka. Przyzwyczaiłam się do zajmowania drugiej pozycji we wszystkim i może dlatego miałam pewność, że dla niej , która zawsze była pierwsza, także tym razem wszystko jest jasne, łącznie z tym, ile czasu zajmie nam droga nad morze i z powrotem. Sądziłam, że w głowie wszystko precyzyjnie poukładała i otaczający świat nie jest w stanie zakłócić tego porządku."

   Przeczytałam książkę jednym tchem, może również dlatego, że aż do dzisiejszego dnia mam swoją pierwszą przyjaciółkę Ligię poznaną pierwszego dnia w szkole. Jedenaście lat w jednej ławce nie pozwoliły nam tej przyjaźni zostawić w przeszłości. Widzimy się co tydzień, ufamy sobie bezgranicznie, i cieszymy się , że mamy siebie nawzajem. Więc przy czytaniu bardzo często wracałam do swoich lat dziecięcych, do naszych z Ligią zabaw, czy też śmiesznych  kłótni. W książce są bardzo dokładnie opisane panujące zwyczaje we włoskich rodzinach. Polecam, polecam...

   Za oknem wiosny nie widać, w Wilnie przedwczoraj wypadł grad, ale chce się wierzyć, że nadejdą te ciepłe i radosne dni , czego też wszystkim życzę.