Dokształcanie się

      Zazwyczaj początek roku jest odpowiednią okazją do wcielania w życie nowych postanowień, które niosą w sobie nadzieję, że staniemy się lepsi, doskonalsi i poprawi się nasz byt . Z praktyki wiem, że nie muszę marzyć o dietach, o sporcie, czy nauce języków obcych, bo to już było i w postanowieniach nie wytrwałam. Więc w tym roku żadnych nierealnych planów na liście postanowień nie będzie, a tylko bardzo szerokie pojęcie "nauczenia się czegoś nowego" pozbawi mnie wyrzutów sumienia, iż marnuję czas na próżno. Uczyć się, dokształcać i doskonalić  można codziennie i to w różnych dziedzinach. Na przykład w tym roku mam zamiar posiąść naukę robienia wykwintnego deseru "_Beza Pavlova".

       Ponieważ prawie każdego dnia można mnie zastać z robótką w ręku, więc najczęściej mam okazję dokształacać się w poznawaniu nowych, dotychczas nieznanych mi technik dziewiarskich. W styczniu na pierwszy ogień poszły lekcje z dziergania w technice "entrelac". W końcu listopada zakupiłam z okazji promocji trzy moteczki Delight Drops nr 13, przeznaczone konkretnie na chustę entrelacową. Początek przygody był mało obiecujący, bo mimo bardzo dostępnie rozpisanego kursikiku, do tej techniki pierwszą miłością nie zapałałam. Przy robótce chusta miała nieestetyczny wygląd, bo te kwadraty były pokurczone i zniekształcone. Kilka razy też doszło do prucia, bo nie w odpowiednim boku kwadratu dobierałam oczka. Ale bardzo ucieszył mnie fakt, iż na chustę zużyłam tylko te trzy moteczki, i tego akurat starczyło na 66kwadratów i 12 wykończeniowych trójkątów. Wię po zblokowaniu miałam chustę o wymiarach 170cm od rogu do rogu, i 75cm w najszerszej części. Zużyłam  równo 150g włóczki, więc chusta  jest lekka i milutka w dotyku. Ciągle byłam myśli, że przy okazji, jak się znajdzie ktoś chętny, to oddam lekką ręką. Tak myślałam, zanim nie spojrzałam na nią w słoneczną pogodę na dworze, wtedy zrozumiałam, że będzie jednak moją. Szczególnie dobrze się zgrała z czarnym paltem.

                                                               

  Teraz cieszę się, że chustę mam, że umiem "entrelacować" i że pozbyłam się trzech motków włóczki.

    Bardzo dawno nie obcowałam z maszyną do szycia. Nie przepadam za takim spędzaniem czasu, i zabieram się do szycia tylko przy jakichś przeróbkach, albo kiedy muszę uszyć coś nieskomplikowanego. Jednym słowem -  szycie, to nie moje hobby. Ale musiałam uszyć pościel z satyny, która tak mi się spodobała w sklepie, że nie mogłam jej nie kupić. Więc w piątek sumiennie mierzyłam, cięłam i zszywałam, aż powstał taki komplet z prześcieradła, poszewki na kołdrę i na poduszkę.

          Bardzo często sięgam po literaturę skandynawską, bo lubię jej surowość, twarde chraktery bohaterów, specyficzne krajobrazy. Cieszyłam się na początku powieści Anny Sward "Vera", że mam książkę, która mnie zachwyci podobnie  jak książki Wassmoo. Bardzo intrygujący i dużo obiecujący początek  przenosi czytelnika do rozdziałów, w których stopniowo zachwyt powieścią ugasa. Doczytałam, powracam myslami do dziejów bohaterki, ale czuję jakiś niedosyt i czegoś mi w niej nie dodano.Takie są moje relacje, co do tej powieści.

          Dzisiaj mamy słoneczny ładny dzień, nawet prawie zimowy, bo z rana doszło do czyszczenia szyb w samochodzie. Życzę wszystkim  słońca, dobrego nastroju na niedzielę i najbliższy tydzień.