Z motyką na słońce

       I to z bardzo wielką motyką targnęłam się na słońce, kiedy postanowiłam   przystąpić do realizacji swojego wymarzonego projektu pod nazwą "pled". Nigdy tak wielkiej objętościowo robótki nie miałam na swoim warsztacie  i proporcjonalnie do jej wielkości popełniane błędy są również olbrzymie. Dzisiejszy post powstał ku przestrodze wszystkim, kto może dojrzewa do podobnej decyzji i kto lubi pospieszność w pracy.

     Dlaczego właśnie pled miał powstać? Przyczyn było kilka. Bardzo chciało się mieć coś do zarzucenia na siebie w trakcie przypadkowej drzemki na kanapie, albo otulić się po prostu. A najważniejszą chyba przyczyną była chęć likwidacji zapasów włóczkowych. Pomyślałam, że skoro potrafiłam część nieperspektywnych niteczek przekształcić w dywanik, który dzielnie się spisuje tu, to następny "projekt" może też niemało włóczki wymieść z pudełek i półek.

    Jakim pled widziałam?  Ponieważ nie miałam włóczki jednego gatunku i koloru wystarczająco na całą robótkę, więc musiałam kombinować i postawiłam na łączenie kolorów w postaci kwadratów, bo bardzo ładne kolorowe pledy podpatrzyłam na blogu  u Renaty Witkowskiej. Ale zszywać każdy kwadracik to już nie dla mnie. Postanawiłam robić długie cztery szaliki z kolorowych prostokątów i tak sobie wymyśliłam tylko trzy długie szwy wzdłuż robótki. Na pewno część robótkowiczek przeżywało takie chwile, kiedy "tu i w tej chwili" trzeba brać się do roboty, bo później zapał może gasnąć. Tak też było i ze mną. Przyszykowana włóczka na pierwszy etap robótki - i druty w ręce. Oczywiście obliczałam szerokość tej taśmy, ale i tak wystartowałam ze zbyt wąską. Po zrobieniu pierwszej "ćwiartki" roboty  zrozumiałam, że bardzo lekko poczynię swoimi rękoma "kicz" nad "kicze",jeżeli nie zastanowię się dobrze nad dalszym losem mojego "dzieła". 

    Przy komputerze po kilku próbach skomponowałam układankę kolorów w przybliżonych wersjach do moich możliwości. Już miałam jako taką wizję, jak ma być dalej. Lepiej później, niż nigdy. Więc na przyszłość będę wiedziała, że  nie można sobie zaprojektować w głowie dowolne zagrywki z kolorami, bo może być bardzo  dużo prucia. 

   Następny ogromny błąd - nie popracowałam kilka dni przy zbieraniu wszystkiej włóczki potrzebnej do tej robótki, i nie skompletowałam według jednakowej grubości nici roboczej. Teraz muszę często łączyć bardzo różne gatunki , aby pozyskać jednakowa grubość i odpowiedni kolor. Niektóre włóczki są z "XX-go " wieku, i muszę np.łączyć sześć cieniutkich niteczek półwełny, ze skręcona włóczką bawełnianą. Muszę zadowolić się tym, co mam w domu, bo jestem na "odwykówce " od kupowania włóczki.

   

 Aby dodatkowo nie utrudniać sobie pracy, wybrałam bardzo łatwy i prosty wzór, który pozwala przy pracy zerkać do telewizora i nawet przy tak stresujących momentach, jakich w tym roku podrzucają nam ostatnio polscy skoczkowie, nie mylę się w dzierganiu. Dziergam dwa oczka na prawo, dwa na lewo i zmieniam w każdym trzecim rzędzie. Coś podobnego do "ryżu". Mimo różnych wpadek i niespodzianek bardzo lubimy oglądać skoki, i bardzo szczerze kibicujemy całej polskiej drużynie.

    Stopniowo ubywa włóczki i  przybywa prostokątów. Ale na końcowy wynik trzeba będzie jeszcze długo czekać, bo może jeszcze powstać jakiś przerywnik w pracy nad pledem. Coś mi już tęskno do maskotek. I jeszcze okazało się, że kiedy dzisiaj skończyłam dziergać drugą wstęgę, to już pierwsza przestała mi się podobać. Tak też bywa, nie ubezpieczyłam się przed pruciem, może każdej chwili nastąpić...

   Nasz Adaś pozuje do zdjęcia z książkami, które przyniosłam z biblioteki. Muszę nadrobić styczniowe zacisze.

     

    Zacznę od książki, która na mnie wywarła bardzo wielkie wrażenie. Dotychczas znałam Henninga Mankela jako autora bardzo ciekawych kryminałów, w których  obok zagadek kryminalistycznych autor  po mistrzowsku rysował skomplikowane  charaktery pracowników policji. Bardzo lubiłam czytać jego kryminały.  Bardzo wielkie zaskoczenie przy książce "Włoskie buty", bo to powieść o połamanych ludzkich losach, o porażkach zawodowych i trudnych  relacjach w rodzinie. Długo nie zapomina się przeczytanego, a to znaczy, że książka warta polecenia.

    Zaś następną książką była lekka  "jednodniówka" na poprawienie humoru. Czytałam książki Helen Fielding z serii o przygodach Bridget Jones, ale nawet nie słyszałam o książce  "Dziecko". Przeczytało się, pośmiało się i prawie zapomniało, ale czasem trzeba  sobie pozwolić na taki luz.

    W ubiegłą środę zaliczyliśmy wyjście do kina, co nieczęsto nam się zdarza ostatnio. Obejrzeliśmy "Zimną wojnę". Oczywiście, film pochłonął nas całkowicie, bo my jesteśmy z tego pokolenia, co  jeszcze przy żelaznej kurtynie  żyło. Film  spodobał mi się bardzie aniżeli "Ida". Byliśmy w takim małym kinie, gdzie w bardzo przytulnej kameralnej salce film oglądało chyba z 20 osób. Po filmie jakiś czas ludzie nieruchomo siedzieli jakby przykuci do swoich miejsc, nikt nie wstawał, nie spieszył się do wyjścia, jak bywa zazwyczaj w kinie po skończeniu seansu. Chociaż co do Oskara, to mam jednak  wątpliwości. 

       Życzę wszystkim czytelnikom bloga udanego tygodnia, łagodnej pogody w domu i na  dworze.